ကမၻာသိတဲ့ ဘြားဘြား ၾကက္ေျခနီ

သွ်မ္းအမ်ဳိးသမီး တဦးျဖစ္တဲ့ ဖေလာရင့္စ္ႏုုိက္တင္ေဂးလ္ ( Florence Nighttingale) ေဒၚခင္အုုန္းျမ ၁၉၆၃ ခုုႏွစ္ ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီ ေကာ္မတီက ခ်ီးျမင့္ေသာ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွ ပထမဆုုံးဆုုရွင္ လည္းျဖစ္သည္။

ဘြားဘြားဟာ ၾကက္ေျခနီလုုပ္ျခင္လြန္းလုုိ႔ သူမေနထုုိင္ႀကီးျပင္းရာ သွ်မ္းၿမိဳကေတာ္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ မုုိးေကာင္း ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ .. လူႀကီးေတြအလစ္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ ေလွကားက ဆင္းခဲ့ၿပီး ထင္းပုုံၾကားမွ ၀ွက္ထားတဲ့ ၾကက္ေျခနီ ၀တ္စုုံကေလးယူၿပီး အိမ္ေအာက္ကထြက္ အေပၚထပ္မွ အစ္မကျမင္လုုိ႔ တစ္ခုုခုုနဲ႔ ပစ္လုုိက္ေတာ့ မထိေအာင္ မနည္းေရွာင္တိမ္းၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္.. ၾကက္ေျခနီသူနာျပဳ တပ္ဖြဲ႔ သူေတြစုုဖုုိ႔ အခ်ဳိ႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တပ္ဖြဲ႔သူေတြထြက္လာလုုိ႔ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတုုိ႔သမီးကုုိ လာမေခၚနဲ႔ မအားဘူးဟုု ေအာ္လုုိက္သံၾကားရေတာ့ ရင္ဆုုိ႔ၿပီးေမာသြားတဲ့ ရက္ေတြလည္း ရွိတယ္လုုိ႔ ဘြားဘြားက ဆုုိပါတယ္..

ဘြားဘြားဟာ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ုုိးကုုိ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ေျခနီအလုုပ္လုုပ္လုုိ႔ အရုုိက္ခံထိေပါင္း မ်ားလာေတာ့ မ်က္ရည္က သက္ေသထူလုုိက္တယ္.. အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေရွ႕လဲ ဒီၾကက္ေျခနီ အလုုပ္လုုပ္မွာပဲဆုုိၿပီး.. သံဓိ႒ာန္ခ်ခဲ့တယ္လုုိ႔ဆုုိပါတယ္.. ေနာက္ပုုိင္း.. မိဖေမာင္ႏွမ်ားကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ခံလာခဲ့ၾကပါတယ္.. ေနာက္ပုုိင္းဘြားဘြားဟာ အမရွိရာ ပဲခူးၿမိဳ႕သုုိ႔ ေရာက္ရွစဥ္ ၾကက္ေျခနီ သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႕ ၀တ္စုုံနဲ႔ စည္းကမ္းေလးေတြ ေလ့လာခဲ့ၿပီး မုုိးေကာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ရုုပ္ရွင္ငွားျပလုုိ႔ရတဲ့ ေငြနဲ႔ ၀တ္စုုံေတြခ်ဳပ္ၾကပါေတာ့တယ္..

ဘြားဘြားရဲ႕ ဇာတိ မုုိးေကာင္းၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ သွ်မ္းနီတုုိ႔ရဲ႕ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ရတနာ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္း အ၀ယ္ၿမိဳ႕ေတာက္ကေလးျဖစ္လုုိ႔ ေရႊ၊ ေငြ၊ တရနာမရွား ေပါမ်ားတဲ့ၿမိဳ႕ေလးလည္းျဖစ္သလုုိ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေအးလြန္းလုုိ႔ ေနမင္းႀကီးဟာ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းပြင့္ အဆင့္ဆင့္ကုုိ ေဖာက္ထြက္ မလင္းႏုုိင္ရွာဘဲ ငုုပ္လွ်ဳိးလုုိ႔ေနရွာရင္း ဘြားဘြားတုုိ႔ အမ်ဳိးသမီး ၾကက္ေျခနီသူနာျပဳ တပ္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအးေအး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းခ်မ္း၊ ႏွင္းေပါက္ေတြၾကားမွ ၾကက္ေျခနီ ၀တ္စုုံအျပည့္အစုုံ၀တ္ၿပီး ေခါင္းကုုိေမာ့ ရင္ကုုိေကာ့ကာ ၾကက္ေျခနီအလံႀကီး လြင့္ထူလွ်က္ ၿမိဳ႕တြင္း မၾကာခဏ လွည့္ၾကရာ ၿမိဳ႕လူထုုကလည္း ရင္သပ္ရူေမာ ျဖစ္ေနာကတာ အားရေက်နပ္မိတယ္လုုိ႔ ဘြားဘြားၾကက္ေျခနီက ဆုုိပါတယ္..

အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေျခနီသူနာျပဳတပ္ဖြဲ႕ ဥကၠဌက မုုိးေကာင္းၿမိဳ႕ တရုုတ္တန္းမွ ေက်ာက္စိမ္းကုုန္သည္ ေဒၚစက္ညြန္႔၊ တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ဘြားဘြား ေဒၚခင္အုုန္းျမနဲ႔ ဘြားဘြား ေဒၚေစာၾကည္တုုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္.. ဘြားဘြားဟာ သူဖခင္ႀကီးမရွိတဲ့ အခါတုုိင္း ေအာက္လင္းဓါတ္မီးႀကီး ထြန္းၿပီး တ၀ုုန္း၀ုုန္းနဲ႔ ဘယ္ညာ.. ဘယ္ညာ.. ေလ့က်င့္ၾကတာ မိခင္ႀကီးက အိမ္ၿပိဳေတာ့မယ္တားေသာ္လဲ က်င့္ၿမဲက်င့္ေနရာက ဖခင္ႀကီး ျပန္လာသံလဲၾကားေတာ့ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေျခနီ သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႕သူေတြ ဟုုိေျပးဒီေျပး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုုန္ၾကတာကလဲ ေပ်ာ္စရာပါ…

ဒီလုုိ႔နဲ႔ ဒုုတိယ ကမၻစစ္မီးေတာက္ႀကီးက ျမန္မာျပည္ႀကီးပါ ေလာင္ၿမိဳက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘြားဘြားတုုိ႔ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေျခနီ တပ္ကေလးဟာ အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့တဲ့ တပ္ကေလး အျဖစ္တုုိ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္.. နာမည္ႀကီး လီဒုုိလမ္းမွ အႏၵိယျပည္သုုိ႔ သြားတဲ့ စစ္ေျပးဒုုကၡသည္မ်ား မုုိးေကာင္းၿမိဳ႕သုုိ ရထားဆုုိက္ခ်ိန္ ေရာက္လာရင္ေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ဟင္း၊ ပလာတာ၊ေရ ေဆးတုုိ႔ကုုိ အမ်ုုိးသမီးၾကက္ေျခနီ သူနာျပဳတပ္က လွဴဒါန္းၾကပါတယ္.. သစ္ပင္ေအာက္ ဇရပ္မ်ားမွာလဲ စစ္ေဘး ဒုုကၡသည္မ်ား ေနာၾကရပါတယ္.. ထုုိအခ်ိန္က ၀မ္းေရာဂါ ေက်ာက္ေရာဂါ ေတြကလဲ ျဖစ္ပြားေနတာေၾကာင့္..ေဆးရုုံမွာလဲ ဆရာ၀န္ ဆရာမ အလုုပ္သမား မရွိသလုုိ ဘြားဘြားတုုိ႔ရဲ႕ အမ်ုုိးသမီးသူနာျပဳတပ္က ေန႔စဥ္ေဆးရုုံမွာ တာ၀န္ယူရပါတယ္..

ကမၻာစစ္မီးရဲ႕..မညာမတာ.. စက္ေသနတ္သံတြ ဗုုံသံေတြ အေျမာက္သံေတြ တ၀ုုန္း၀ုုန္း တျဗဳန္းျဗဳန္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘြားဘြားတုုိ႔ တသုုိက္ကေတာ့.. စစ္အေၾကာင္းလဲ မသိ၊ ေလယာဥ္ပ်ံလဲ ယခင္မျမင္ဖူတဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြျဖစ္လုုိ႔ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ၊ လန္႔ရမွန္းမသိ၊ ၾကက္ေျခနီ အလုုပ္လုုပ္ရလွ်င္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္၊ ဘီအုုိင္ေအ ( BIA ) တပ္ျမန္မာျပည္ကုုိ ၀င္လာၿပီး ဗုုိလ္ဖုုန္းျမင့္တပ္ မုုိးေကာင္းၿမိဳ႕သုုိ႔ ေရာက္လာရာ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေျခနီ သူနာျပဳတက္က မက်န္းမာတဲ့ရဲေဘာ္မ်ားအား ျပဳစုုေပးၾကရပါတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ေတြ ၀င္လာၿပီးေနာက္ မုုိးေကာင္း ဦးမန္းေတာင္မွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စစ္ေဆးရုုံႀကီး ဖြင့္လွစ္ရာ အမ်ဳိးသမီး ၾကက္ေျခနီသူနာျပဳတက္က တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္ ဒီဂ်ပန္ေဆးရုုံႀကီး ဗုုံး စက္ေသနတ္ေၾကာင့္ မီးေလာင္ပ်က္စီးၿပီး ေတာင္ေျခရွိ ၾကက္ေျခနီအလံ လြင့္ထူထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေျခနီသူနာျပဳ တပ္တန္လ်ားဟာ ေျမေပၚတြင္ ျပားျပား၀ပ္လ်က္ "ဆာယုုိနယယာ"ဟုု ႏႈတ္ဆက္ေန သေယာင္မုုိ႔ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာျဖင့္ ေနာက္ဆုုံး ဤေဆးရုုံႀကီးကုုိစြန္႔ခြာခဲ့ပါတယ္….။

ဘြားဘြားက ဖခင္ႀကီးရွိရာ ၾကာအင္းရြာႀကီးကုုိ သြားတုုန္း ပစ္လုုိက္တဲ့ေမာ္တာေၾကာင့္ အခ်ုုိေသ၊ အခ်ုုိ႕ထိခုုိက္ဒဏ္ရာမ်ား ရၾကၿပီး ရြာသားေတြ တိမ္းေရွာင္ရာကုုိ ဖခင္ႀကီးနဲ႔အတူ လုုိက္ပါရင္း လယ္ကြင္းႀကီးေတြကုုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရြာသစ္ရြာသုုိ႔အသြား အသံမစဲ ပစ္လုုိက္တဲ့ ေမာ္တာ အရွိန္ေတြေၾကာင့္ ဘြားဘြားေခါင္းေပၚ ြရြက္ထားတဲ့ ဂြမ္းစ၊ ပတ္တီးလိပ္ ေဆးပစၥည္းထုုတ္ကေလး လြင့္စင္က်လုုိက္ ျပန္ေကာက္လုုိက္ ၀ပ္လုုိက္သြားလုုိက္ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြ ေတြ႔လုုိက္ ေဆးထည့္ေပးလုုိက္နဲ႔လုုပ္ေနရာ အမ်ဳိးေတြက နင္းေနရစ္ ေသရစ္ေတာ့လုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ ေရွ႕မွသြားသူမ်ားကုုိ အမီလုုိက္ခဲ့ရတယ္လုုိ႔ ဘြားဘြားဆုုိပါတယ္. ဒီလုုိနဲ႔ ညအခ်ိန္ ရြာသစ္ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာထဲမ၀င္ရဲဘဲ ရြာစပ္က လယ္တဲမွာ အိပ္ခဲ့ၾကပါတယ္..။

ဘြားဘြားရယ္ ဘြားဘြားေဒၚေစာၾကည္ရယ္ သူနာျပဳတာ၀န္မ်ား ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္လွ်က္ မရပ္မနားခ်တဲ့ ဗုုံး စက္ေသနတ္သံ နာခံကာ ေဘးကင္းၾကပါေစဟုု ဆုုေတာင္လ်က္ ၀မ္းနည္းစြာ ေဆးရုုံႀကီးကုုိ ခတၱစြန္႔ခြာရင္း လြယ္ေလာရြာအနီးရွိ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းမွ အမုုိးမပါ အကာမပါတဲ့ မီးရထားကုုိ ညအခ်ိန္ ဘြားဘြားစီးနင္း လုုိက္ပါခဲ့ပါေတာ့တယ္.. ပင္းေဘာရြာကေလးကုုိ ရထားဆုုိက္ေရာက္ၿပီ ဆုုိတာနဲ႔ စစ္ေေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားတဲ့ မိခင္ႀကီးနဲ႔ တူမအား လုုိက္ရွာေဖြဖုုိ႔ အေမွာင္ထုုထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေတြ႔ရာစပါးတဲမွာ ဖခင္ႀကီးက အိပ္မယ္ဆုုိေတာ့ ဘြားဘြားနဲ႔ ညီမေတာ္စပ္သူေတြက စပါးပုုတ္ႀကီးထဲ ၀င္အိပ္ခဲ့ရတယ္.. နံနက္အာရုုဏ္က်င္းလုုိ႔ အလင္းလုုလုု ခရီးထြက္ခဲ့ရာ လမ္းခရီးမွာ ရြာသူႀကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ လွည္းနဲ႔မိန္းခြမ္းမွ စစ္ေဘးဒုုကၡသည္ စခန္းသုုိ႔ ပုုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္.. ဒီခန္းမွာေတာ့ လူတစ္ထာင္ခန္႔ေလာက္ရွိၿပီး ဘြားဘြားခမ်ာ ၾကက္ေျခနီသူနာျပဳ အလုုပ္ကုုိ ဆက္လုုပ္ရျပန္ပါေတာ့တယ္…

ဒီလုုိနဲ႔ ဘြားဘြားအတြက္ မေမ့ႏုုိင္တဲ့ေန႔ တေန႔ကုုိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္.. အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ ကြဲကြာသြားတဲ့ မိခင္နဲ႔တူမတုုိ႔ျပန္ဆုုံရၿပီး ၀မ္းသာလုုိ႔ မဆုုံးျဖစ္ေနပါတယ္.. ဘြားဘြားတုုိ႔ မိသားစုုေနရတဲ့ လူသူကင္း သီးသန္႔တဲကေလးက တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလး ေဘးမွာ ၀ါးပင္၊ သစ္ပင္ႀကီးငယ္ အုုပ္မုုိးၿပီး ပတ္ပတ္လည္ ထူထက္ေနေတာ့ ေလယာဥ္သံ ၾကားေနေပမယ့္ မျမင္မေတြ႔ရဘဲ စိတ္ေအးၾကည္ႏူး စရာေလးပါ.. ဒီစခန္းမွာ ႏွစ္လၾကာျမင့္စြာ ေနရလိမ့္မယ္လုုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ ေနာက္ဆုုံးဒီစခန္းမွ လွည္းအစီး (၈၀) ခန္႔နဲ႔ စခန္းရွိ လူေတြ အားလုုံး ထြက္ခြာလာခဲ့ရပါေတာ့တယ္..။ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ခရီးၾကမ္းမုုိ႔ လမ္းခရီးမွာ ဖ်ားနာသူေတြ မလုုိက္ႏုုိင္သူေတြ ေသတဲ့လူေတြ ရဲ႕ မိသားစုုမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ေတြအစုုံေပါ့ မိခင္ႀကီးကုုိေတြ႔လုုိ႔ ၀မ္းသာခဲ့ရေပမဲ့ ဘြားဘြားရဲ႕ ဖခင္ႀကီးကေတာ့ မုုိးညွင္းၿမိဳ႕ သဲႀကီးကုုန္းေက်းရြာ ၀ါးရုုံပင္ေအာက္ ဗုုံးက်င္းအေပၚမွာ ဗုုံးက်ရာကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ခဲ့ပါတယ္.. ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ေရွးခရီးသုုိ႔ ဘြားဘြားတုုိ႔ အားခဲ့လွ်က္ေပါ့.. ဒီလုုိနဲ႔ အင္းေတာ္ အေရာက္မွာ လွည္းငါးစီးနဲ႔ လူအနည္းငယ္သာ က်န္ပါေတာ့တယ္..

အင္းေတာ္ရဲ႕ တဖက္ကမ္း နန္းကင္ရြာမွာေတာ့ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ ေဆးရုုံက ေဆးမွဴးဗုုိလ္ေအာင္ညိမ္း တည္ရွိေနတာျဖစ္ပါတယ္ အင္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဘြားဘြားလဲ ၾကက္ေျခနီသူနာျပဳဘ၀ကေန သူနာျပဳဆရာမေလး ဘ၀ကုုိ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္.. ဒီလုုိနဲ႔ ဘြားဘြားဟာ အင္းေတာ္မွာ မဲဇာ .. မဲဇာမွ ေကာလင္း ေကာလင္းမွ တဆင့္ ပဲခူးၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ မွာရွိတဲ့ ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္္မေတာ္စံျပေဆးရုုံမွ သူနာျပဳဆရာကေလးျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ရာ ေဆးမွဴးက ဗုုိလ္ႀကီးယုုတ္ထရံျဖစ္ပါတယ္..။

၁၉၄၅ ခုုႏွစ္ မတ္လ ( ၂၇) ရက္ေန႔ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ရး တုုိင္း (၄) ေဆးတပ္ဖြဲ႔မွာ ဘြားဘြားပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္.. ဘြားဘြားဟာ လူနာေတြ ၀ွက္ေပးရ၊ လုုိရာခရီး လႊတ္ေပးရ စတာေတြ ေဆာက္ရြက္ၿပီး ေနာက္ဆုုံး ေလွနဲ႔ တံခြန္တုုိင္ရြာကေလးသုုိ႔ ထြက္ခြာၿပီး ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သူႀကီးအကူအညီနဲ႔ ျမန္မာ့ေဆးဆရာနဲ႔ အတူ ေဆးခန္းဖြင့္လွစ္ၿပီး တံခြန္တုုိင္ရြာနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရြာမွ နာမက်န္း ထိခုုိက္ဒဏ္ရာရသူမ်ားကုုိ ျပဳုုစုုကုုသေနရင္း တေန႔မွာေတာ့ အမွတ္မထင္ ဗုုိလ္ႀကီးယုုတ္ထရံက ဆက္သား လႊတ္ေခၚသျဖင့္ ေရႊေအာင္ရုုိး တပ္္မေတာ္ေဆးရုုံမွာ သူနာျပဳ ဆရာမေလး တာ၀န္ကုုိ ိဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ရျပန္ပါတယ္.. ဒီေဆးရုုံေလးမွာ လက္ဆြဲမွန္မီးအိမ္ငယ္ ႏွစ္လုုံးသာရွိလုုိ႔ မီးအိမ္ငယ္တစ္လုုံးကုုိ ဘြားဘြားအေဖၚျပဳၿပီး ညစဥ္ လူနာမ်ားရွိရာ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္း ဇရပ္ေလးကုုိ သြားေရာက္ျပဳစုုခဲ့ရတာ္ဟာ ဂ်ပန္ေတြလက္နက္ခ်လုုိ႔ စစ္ႀကီးၿပီးဆုုံးသည့္ အထိပဲျဖစ္ပါတယ္..။

ဘြားဘြားဟာ စစ္ႀကီးၿပီးလုုိ႔ သင္တန္းတက္ရာ သားဖြားဆရာမ မေအာင္တာနဲ႔ က်န္းမာေရး ဆရာမ သင္တန္းတက္ေနစဥ္ အင္းစိန္တုုိက္ပြဲေၾကာင့္ ပညာေရးကုုိစြန္႔ခြာခဲ့ရၿပီး ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ေဆးရုုံ (၁) မွာ ေစတနာ၀န္ထမ္း ဆရာမ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရျပန္ပါတယ္..ၿငိမ္းေအးကာလေရာက္မွ ပညာဆက္သင္လုုိ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး မဂၤလာဒုုံ စစ္ေဆးရုုံႀကီး အမွတ္ (၇) သူနာလက္ခံေရးတပ္ အမွတ္ (၇) တပ္နယ္ေဆးရုုံနဲ႔ အမွတ္ (၂) တပ္မေတာ္ေဆးရုုံမွာ ဆရာမ စစၥတာ၊ ဆဆရာမမွဴး၊ ဒုုတိယဗုုိလ္မွဴးမွ ဗုုိလ္မွဴး အဆင့္ထိ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ပါေတာ့သည္။

ဘြားဘြားဟာ သူမ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဆုုတံဆိပ္ေတြကုုိလည္း ရရွိခဲ့ပါတယ္လုုိ႔ ဆုုိပါတယ္..

(၁).. ၁၉၄၅ ခုုႏွစ္၊ စစ္ေသနာပတိႀကီး၏ အေရးေေတာ္ပုုံ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ လက္္မွတ္
(၂).. ၁၉၆၁ ခုုႏွစ္၊ ေမာ္ကြန္း၀င္ (ဒုုတိယ အဆင့္)
(၃).. လြတ္လပ္ေရး စည္းရုုံးမႈတံဆိပ္
(၄).. လြတ္ေျမာက္ေရးတံဆိပ္
(၅).. ၁၉၆၃ ခုုႏွစ္၊ ကမၻ႔ာၾကက္ေျခနီအသင္းခ်ဳပ္မွ ခ်ီးျမင့္ေသာ ေဖာရင့္စ္ ႏုုိင္တင္ေဂးလ္ဆုုတံဆိပ္၊
(၆).. ၁၉၈၃ ခုုႏွစ္၊ စစ္မႈထမ္းေကာင္းတံဆိပ္
(၇).. ျပည္ပရန္ႏွိမ္ တံဆိပ္
(၈).. ျပည္သူ႔စစ္တုုိက္ပြဲ၀င္ တံဆိပ္
(၉).. ၁၉၉၉ ခုုႏွစ္၊ ၾကက္ေျခနီ သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႔၀င္ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္တုုိ႔ ရွိခဲ့သည္။

ေလာကႀကီးမွာဂုုဏ္ ပါ၀ါ၊ ဓန၊ လွပတဲ့ ရုုပ္အဆင္းသ႑န္ထက္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ အက်ဳိးေပးခဲ့ရမွာမလြဲေပ ဆုုိတာ ဘြားဘြားသွ်မ္းနီ ၾကက္ေျခနီက လက္ေတြ႔ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလုုိက္ပါသည္။

ဘြားဘြားသည္ မုုိးေကာင္းမွာႀကီးခဲ့ရၿပီး စစ္ႀကီးအတြင္းမွာေတာ့ ေျပးရင္းလြားရင္ ေဆးကုုရင္းေပါ့ ဘြားဘြားကုုိေတာ့ အဖေရွ႕ေနႀကီး ဦးဦးေဖ အမိေဒၚခင္တုုိ႔မွ ၁၂၈၄ ခုုႏွဏ္ သီတင္းကၽြန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ (၁၉၂၂ ခုုႏွစ္ ေအာက္တုုိဘာ ၁၆ ရက္) သွ်မ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုုိင္း နမၼတူၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ဘြားဘြားဟာ အသက္ ( ၉၂) ႏွစ္ မုုိးေကာင္းၿမိုု႕နယ္အသင္း (ရန္ကုုန္) နာယက ၂၉ .၁၁.၂၀၀၉ ရက္ နံနက္ ၁၀ နာရီ တြင္ အမွတ္ (၁) တပ္မေတာ္ေဆးရုုံႀကီးမွာ အမ်ဳိးသားတာ၀န္္မ်ားကုုိ ေသဆုုံးခ်ိန္ထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ တေယာက္မုုိ႔ ဘြားဘြားေကာင္းရာသုုဂတိလားပါေစ.. ဒီေန႔ဘြားဘြား အတုုယူၾကရန္ သွ်မ္းလူငယ္အေပါင္းတုုိ႔အား တင္ျပလုုိက္ရပါသည္။

တုုိင္းက်ဳိးျပည္ျပဳသယ္ပုုိးခဲ့ၾကေသာ သွ်မ္းနီသူရဲေကာင္းမ်ားသည္.. ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒုုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့သလုုိ သက္ဆုုိင္ရာသွ်မ္းနီေဒသအလုုိက္ ႏုုိင္ငံေတာ္ေမာ္ကြန္း၀င္ ပထမအဆင့္ (၇) ဦး၊ ဒုုတိယအဆင့္ (၃၅) ဦး၊ တတိယ အဆင့္ (၂၆) ဦးတုုိ႔ေၾကာင္း တုုိင္းရင္းသားညီေနာင္ အေပါင္းသိေစလုုိပါသည္။